Mag ik mijn vader nog even zien?

Hr. Hans Vermeulen nam deel aan Namen en Nummers op 4 mei jl. Hij vertelt over zijn beleving van deze collectieve herdenking.

Namen en Nummers

Ook in Dordrecht is dit ritueel in werking gezet.

Bij Villa TrösT werden op 4 mei 2021 een groot deel van de Dordtse vermoorde Joden thuisgebracht aan de hand van handgemaakte naambordjes. De plechtigheid was ingetogen en sfeervol.
Voormalig stadsdichteres Marieke van Leeuwen vertelde het verhaal van 4 van hen.
Nienke Troost zong ‘Over the Rainbow’.

De betekenis drong een week later pas echt tot mij door, toen ik in de tuin van Villa TrösT een kop koffie dronk en een oude heer aan kwam. Hij vroeg om een kop koffie en of hij nog even de naambordjes mocht zien.
“Mijn vader ligt erbij”, zei hij. Nu ik dit opschrijf voel ik weer het enorme verdriet en verlies dat een mensenleven tekent. Dat ik als buitenstaander de emotie hiervan ervaar, zegt iets over de kracht en betekenis van dit ritueel.

“Mag ik mijn vader nog even zien”? Achter die ene zin gaat een volledige wereld schuil voor wie het wil zien. Het mooie vond ik dat deze man zijn verdriet draagt en gebogen door het leven gaat, maar niet gebroken is. Dat is voor mij troostrijk.

Hij vertelde nog verder.
Dat zijn vader tijdelijk in een politiebureau was ondergebracht, in afwachting van deportatie. En dat zijn moeder hem en zijn zusje van vijf brood gaf om naar vader te brengen. Hij was toen zelf zes. De laatste keer dat ze hun vader zagen, zei hij: “Nemen jullie het brood maar, ik heb het niet echt nodig”.

Dat was het laatste. En nu een naambordje, 75 jaar later. Hartverscheurend dit.