Als je een geliefd persoon hebt verloren door de dood ervaar je vaak heftige gevoelens waaronder gevoelens van eenzaamheid. Van volwassenen die in hun jeugd één of beide ouders verloren hebben hoor je dit ook, er ontbreekt een soort vanzelfsprekende beschermende aanwezigheid in hun leven. Het hangt wel af van de aard van de relatie, maar het speelt vaak sterker als het iemand betreft die deel uitmaakte van je dagelijkse leven.
Deze roman gaat over 3 kinderen van 11, 13 en 15 jaar, die hun ouders verliezen door een auto-ongeluk. Hun leven verandert radicaal. Van een stabiele gezinssituatie komen de kinderen in een internaat terecht in verschillende leeftijdsgroepen. Daardoor verliezen ze ook nog het contact met elkaar. Alle drie ontwikkelen ze een eigen strategie om met het alleen zijn om te gaan. Maar elke strategie veroorzaakt schade aan hun ontwikkeling.
Het boek volgt vooral Jules, de jongste, die van een overmoedig bravourtype verandert in een onhandige, eenzame jongen die de toon niet meer weet te treffen. Hij krijgt steun van een meisje uit zijn klas, Alva die naar later blijkt de verliesgevoelens herkent, omdat zij haar zusje heeft verloren. Ze worden elkaars allerbeste vrienden en lopen elkaar toch steeds mis. Dat heeft te maken met de wonden die het verlies bij beiden heeft veroorzaakt. Door de angst om (opnieuw) te verliezen, durven ze niet de verbintenis aan te gaan die ze eigenlijk willen. We volgen het leven van beide hoofdpersonen en hun families.
In elke levensfase blijkt het verlies in de jeugd bepalend en belemmerend te zijn om tot volle ontwikkeling te komen in het volwassen leven. Door de levenservaringen en de basis die zij vroeger hadden als gezin worden ze samen als volwassenen toch het hechte gezin dat ze eerder misten. Er is heel veel voor nodig bij Jules voor hij kan zeggen dat de eenzaamheid in zijn leven alleen samen met anderen is te overwinnen.
Het is een mooi geschreven boek dat gemakkelijk leest, met prachtige zinnen en overdenkingen. Maar het stemt ook droevig, omdat er zoveel mis gaat in de levens van deze jonge mensen door hun vroege verlies. Het geeft een goed inzicht in mogelijke reacties van jonge mensen op verlies. Als je zelf een vroeg verlies van ouder(s) hebt meegemaakt, is het misschien een spiegel om meer begrip te krijgen voor je eigen levensvragen.
Door Nienke Lamsma
Eerder gepubliceerd in Aanrader van de maand op Stichting TrösT Utrecht
Het einde van de eenzaamheid
Benedict Wells heeft zowel de Duitse (vader) als de Zwitserse (moeder) nationaliteit. Hij werd geboren in München in 1984 als Benedict von Schirach, al werd dat pas bekend na het uitkomen van deze derde roman. De Von Schirachs is een adellijke familie die filosofen, schrijvers, cineasten, maar ook nazi-criminelen voortbracht. Hij veranderde zijn achternaam om van deze laatste afstand te nemen.
Hoewel Wells aangeeft dat het boek niet autobiografisch is, heeft hij wel uit persoonlijke emotionele ervaringen kunnen putten. Vanaf zesjarige leeftijd heeft hij net als de hoofdpersoon zijn hele schoolgaande leven doorgebracht in diverse kostscholen, na de scheiding van zijn ouders. In zijn onderhoud voorziend met allerlei bijbaantjes, heeft hij zich na zijn eindexamen volledig gericht op het schrijversschap.
Dit boek is zijn derde roman en werd in het Duits uitgegeven in 2016. Het werd een bestseller en in 38 talen vertaald. Hij won diverse literaire prijzen, waaronder de Europese Unie prijs voor de literatuur voor nieuw talent in 2016.
| Auteur | Benedict Wells |
|---|---|
| Uitgever | Meulenhoff |
| Uitgifte | 2018 |
| ISBN | 9789029092456 |
